حرف زدن با مرگ ، باندراس از سینما و زندگی پس از حمله قلبی می گوید - وبلاگ سفر و گردشگری

به گزارش وبلاگ سفر و گردشگری، آنتونیو باندراس پس از حدود 40 سال فعالیت سینمایی، پایان می تواند نخستین بار وارد راستا رقابت برای بردن اسکار بهترین بازیگر مرد گردد.

به گزارش وبلاگ سفر و گردشگری به نقل از یواس ای تودی، بازیگر سرشناس اسپانیایی که بیشتر با فیلم های دسپرادو، اویتا، شرک و زورو شناخته می گردد، بهار سال جاری با بازی در رنج و شکوه جایزه بهترین بازیگر مرد را از جشنواره فیلم کن گرفت. منتقدان و کارشناسان معتقدند ایستگاه بعدی باندراس به احتمال زیاد اسکار 2020 است که شاید یک نامزدی یا حتی جایزه بهترین بازیگر مرد را برایش کنار گذاشته باشند.

رنج و شکوه که فیلمی زندگینامه ای از پدرو آلمودووار است، از این آدینه در سینماهای نیویورک و لس آنجلس روی پرده می رود و به تدریج بر تعداد سینماهای نمایش دهنده آن افزوده می گردد. پیش بینی سایت های معتبر این است که نماینده اسپانیا در اسکار نود و دوم نامزد جایزه بهترین فیلم بین المللی می گردد اما خود باندراس برای بردن اسکار رقیبی بسیار قدر چون واکین فینیکس برای بازی در جوکر پیش رو دارد.

بازیگر 59 ساله اسپانیایی که سرگرم کارگردانی و بازی در پروژه خط کُر در سرزمین مادری اش مالاگا در اسپانیاست، برای نمایش رنج و شکوه در جشنواره فیلم نیویورک به آمریکا سفر نموده است. او در این تبادل نظر با پاتریک رایان، خبرنگار یواس ای تودی درباره همکاری دوباره با آلمودووار، همسر پیشین خود ملانی گریفیث و تاثیر بیماری برای زندگی شخصی و فعالیت های حرفه ای اش سخن گفته است.

• پدرو آلمودووار جای گفته ساختن رنج و شکوه نوعی درمان برای او بوده است. برای تو هم همین طور بود؟

بله. حدود دو سال و نیم پیش یک حمله قلبی داشتم و آن بیماری در شناختن شخصیت این فیلم بسیار به من یاری کرد. پدرو به من گفت: از وقتی سکته نموده ای چیزی در تو دگرگون شده است و من دقیق می دانستم منظورش چیست. او از من خواست پیامدهای بیماری ام را پنهان نکنم و با آن دو مفهوم آسیب پذیری و دریافتی دیگر از واقعیت را بهتر درک کنم. هر چه پیش تر برایت اهمیت داشت، پس از سکته ناپدید می گردد و تو درمی یابی تنها مفهوم بسیار بسیار واقعی و قطعی در این جهان مرگ است. جز آن همه چیز نسبی است.

• چند سال پیش که از آمریکا به اروپا برگشتی، گفته بودی از هالیوود خسته و سرخورده شده ای. انگار که کلیشه شده باشی اما از آن موقع تا امروز پیوسته کار نموده ای. بازی در رنج و شکوه باعث شد تو هم به کارنامه ات بیشتر فکر کنی؟

آن ماجرا کوتاهی خود من بود نه هالیوود. باید یک نکته را تذکر بدهم: در هالیوود فیلمسازانی هستند که در یک شرایط خاص کار می نمایند و فیلم های مستقل می سازند اما بخشی از سیستم نیستند. داستان هالیوود هالیوود متفاوت است؛ یک کارخانه که محصول خاص فراوری می نماید و اگر تو بخواهی در بازی شان باشی، همین است که هست. سال ها پیش یک نفر بود که به من گفت: آنتونیو مهم ترین واژه در هالیوود نه است و تو باید یاد بگیری نه بگویی. شاید گاهی این توصیه را فراموش کردم و این به معنی کنار گذاشتن هالیوود نیست. اگر کسی مثل استیون سودربرگ از من بخواهد، با کمال میل در فیلمش بازی می کنم. دوست دارم کنار مریل استریپ و گری اولدمن باشم که نه تنها بازیگران بزرگ، بلکه انسان هایی فوق العاده اند و سخاوتمند. البته دیگر بسان گذشته برای کار کردن در هالیوود و آمریکا احساس وظیفه نمی کنم.

• به تازگی در یک تبادل نظر ملانی گریفیث را بهترین دوست خطاب کردی، آن هم سه چهار سال پس از جدا شدن از هم. آیا مدتی طول کشید به این نتیجه برسی که می توانید همچنان دوست باشید؟

می دانید که جدا شدن یک سونامی و واقعا دیوانه نماینده است. تازه بعد از آن نوبت درک واقعیت می رسد و واقعیت درباره من و ملانی این است که ما همچنان همدیگر را دوست داریم. او مادر بزرگ ترین حاصل زندگی من یعنی دخترم استلاست و همواره جایگاهی خاص در زندگی و قلب من خواهد داشت. من همواره ملانی را تحسین نموده ام و ما همین دیروز با هم حرف زدیم.

• پس از حمله قلبی، چشم اندازت نسبت به زندگی چگونه دگرگون شد؟

نکته جالب اینکه همه چیز درست خلاف درک و دریافت دیگران است. مردم فکر می نمایند من نگرانم، در حالی که اصلا نگران نیستم. حالا دیگر می دانم همه ما یک روز می میریم. وقتی به یک سن و سال برسی، مساله مرگ همواره در ذهن تو هست اما ماجرای سکته و حمله قلبی متفاوت است؛ انگار که با مرگ حرف زده ای و او گفته است من همین نزدیکی هایم. حالا آنچه برای من اهمیت دارد، فقط حقیقت است. واقعیت چیست؟ من که هستم؟ نقش من در زندگی کدام است؟ بعد ناگهان همه آن آدم های مهم زندگی برای تو مهم تر می شوند؛ دخترت، خانواده ات، دوستانت. حالا هم دارم کوشش می کنم حرفه ام را به روزهای آغازین بازگردانم؛ یک سرگرمی، کاری که واقعا دوست دارم، بدون توجه به چیزی که برای من همراه می آورد.